Oczyszczalnie z drenażem rozsączającym

Schemat oczyszczalni ścieków z drenażem rozsączającym.

Są najtańsze i najczęściej stosowane. Ścieki po wstępnym oczyszczeniu w osadniku gnilnym przepływają do układu rur z otworami, ułożonych pod powierzchnią terenu, na warstwie żwiru.

Przepływ ten jest grawitacyjny, połączenie osadnika z drenażem powinno być wykonane ze spadkiem co najmniej 1–procentowym.

Funkcją drenażu jest rozprowadzanie ścieków z osadnika gnilnego do podłoża, w bardzo małych dawkach i na odpowiedniej powierzchni. Drenaż jest wyposażany w studzienkę rozdzielczą i wentylacyjną, zapewniającą natlenienie złoża.

W żwirowym podłożu, ewentualnie jeszcze w warstwie piasku usypanej poniżej, w warunkach dostępu tlenu rozwijają się mikroorganizmy tlenowe. Ścieki po doczyszczeniu w tej warstwie spływają do gruntu.

Długość drenażu rozsączającego musi być dobrana odpowiednio do przepuszczalności gruntu i ilości użytkowników. Dla gruntów dobrze przepuszczających wodę zaleca się zastosowanie nie mniej niż 8 metrów rur drenarskich na jednego użytkownika, dla gruntów średnio przepuszczalnych 12 metrów, a dla gruntów słabo przepuszczalnych 16 metrów rur na osobę.

Rury drenażowe układa się na głębokości około 40 – 80 cm pod powierzchnią terenu, ze spadkiem 0,5 – 1,5%, zgodnie z kierunkiem przepływu ścieków. Odległość między ciągami to minimum 1,5 m.

Stąd wniosek, że technologia ta wymaga przeznaczenia pod drenaż znacznej powierzchni działki. Można ograniczyć zapotrzebowanie na powierzchnię pod drenaż przez zastosowanie modułów rozsączających – konstrukcji o formie prętów sztywno połączonych ze sobą, wykonanych z różnych tworzyw. Umieszczane są one pod rurami drenażu rozsączającego.

Moduły umożliwiają równomierne rozprowadzenie ścieków i zwiększają powierzchnię dla rozwoju błony biologicznej. Zapewniają one intensyfikację procesu oczyszczania tlenowego, przez co umożliwiają zmniejszenie powierzchni pod drenaż;

Schemat oczyszczalni ścieków z kopcem filtracyjnym

Instalacja drenażu rozsączającego może być wykonana w różnych wariantach, stosownie do lokalnych warunków gruntowo–wodnych:

•  z kopcem filtracyjnym: w warunkach wysokiego poziomu wód gruntowych drenaż można ułożyć na wzniesieniu usypanym z piasku (kopiec filtracyjny) i zastosować dodatkowo pompę tłoczącą ścieki do drenażu. Takie rozwiązanie znacznie podnosi koszt oczyszczalni;

• z filtrem piaskowym: gdy grunt jest nieprzepuszczalny (gliniasty lub ilasty), ścieki po przefiltrowaniu i oczyszczeniu w warstwach żwiru i piasku spływają do drenażu zbierającego, a następnie są odprowadzane do wód powierzchniowych lub do gruntu (np. przez tzw. studnię chłonną – poniżej warstwy nieprzepuszczalnej);

• 
  Schemat oczyszczalni ścieków z filtrem gruntowo–roślinnym

  z filtrem gruntowo–roślinnym:zwane też oczyszczalniami korzeniowymi lub hydrobotanicznymi, stosuje się je najczęściej na terenach gliniastych lub ilastych, bądź gdy taka koncepcja odpowiada inwestorowi. Podczyszczone ścieki są rozsączane albo w żwirze i piasku, albo w ziemi, a całość obsadza się roślinnością występującą na terenach podmokłych: trzciną, pałką wodną, wierzbą krzewiastą lub żonkilami. Działanie oczyszczalni oparte jest na symbiozie roślin i mikroorganizmów rozwijających się w złożu filtra. Oczyszczalnia korzeniowa jest bardziej efektywna niż filtr piaskowy (zwłaszcza latem), zimą zaś jej efektywność jest porównywalna do złoża piaskowego.

Czytaj więcej na ten temat:

Przydomowe oczyszczalnie ścieków. Zasady działania. Opłacalność.

Warunki budowy przydomowych oczyszczalni ścieków

Rodzaje przydomowych oczyszczalni ścieków

Oczyszczalnie z reaktorem biologicznym

Technologie przydomowych oczyszczalni. Dr inż. Krzysztof Chmielowski.