Przewierty sterowane i wiercenia kierunkowe.

Coraz częściej na świecie oba powyższe określenia stosuje się wymiennie, gdyż technologia wbudowywania rurociągu obiema tymi metodami jest identyczna. Umownie przyjmuje się, że długości i średnice wbudowywanych rurociągów oraz ewentualnie maksymalne siły uciągu wiertnicy są większe w odniesieniu do wierceń kierunkowych, chociaż ich wartości graniczne nie są określone.

Wiercenia kierunkowe stosuje się w celu przeprowadzenia rurociągu pod większymi przeszkodami terenowymi, jak rzeki, kanały, autostrady itp. Często w stosunku do „przewiertów sterowanych" stosuje się określenie „horyzontalne", gdy ich trajektoria w przeważającym procencie ma przebieg zbliżony do poziomego.

Rurociągi wbudowuje się w grunt za pomocą urządzeń wiertniczych wyposażonych w silniki hydrauliczne, wytwarzające momenty obrotowe i siły osiowe niezbędne do wciskania, obracania i uciągu przewodów wiertniczych.

Przewiert sterowany rozpoczyna się od wykonania otworu pilotowego skośnie w dół pod kątem mniejszym niż 20° (Rys. 4a). Powstaje on przez wciskanie w grunt żerdzi wiertniczych z jednoczesnym ich obracaniem.

Rys. 4. Budowa rurociągu metodą przewiertu sterowanego: a) wiercenie pilotowe, b) rozwiercanie, c) wciąganie

Żerdzie wiertnicze to rury, które łączy się ze sobą przez gwintowanie. Wciśnięte w grunt tworzą przewód wiertniczy.

Na projektowanej głębokości zmienia się kierunek otworu na poziomy. Sterowanie trajektorią wykonywanego otworu umożliwia skośnie ścięta głowica pilotowa.

Jeżeli głowica pilotowa jest wciskana w grunt i jednocześnie obracana, trajektoria przewiertu jest prostoliniowa. Natomiast jeżeli głowica jest tylko wciskana w grunt, następuje skręt w kierunku zależnym od położenia głowicy pilotowej.

Przez przewód wiertniczy do głowicy pilotowej dostarczana jest płuczka wiertnicza. Płuczka wspomaga urabianie gruntu, wydostając się z głowicy pod ciśnieniem przez specjalne dysze. Tuż za głowicą umieszcza się sondę nadawczą.

Po osiągnięciu punktu wyjścia przez głowicę pilotową rozpoczyna się rozwiercanie otworu. Głowicę pilotową wymienia się na odpowiedniej wielkości głowicą rozwiercającą, której zadaniem jest poszerzenie otworu (Rys. 4b).

Od strony punktu wyjścia do głowicy rozwiercającej mocowane są żerdzie wiertnicze. Głowica rozwiercająca wraz z przewodem wiertniczym budowanym od strony punktu wyjścia jest przeciągana w stronę punktu wejścia. Tam odbierane są wyciągane żerdzie wiertnicze.

Marsz ten może być powtarzany wielokrotnie, do momentu wbudowania rurociągu o odpowiedniej średnicy. Również do głowicy rozwiercającej podawana jest płuczka wiertnicza w celu wspomożenia procesu urabiania gruntu.

Zespawany lub zgrzany w całości rurociąg montuje się bezpośrednio za głowicą rozwiercającą. Jest on wciągany podczas rozwiercania i przeciągania rozwiertaka w kierunku do wiertnicy (Rys. 4c).

W celu zmniejszenia oporów podczas wciągania rurociągu, poprzez otwór wiertniczy podaje się płuczkę.

Przewierty sterowane wykonywane na sucho

Jeżeli grunt daje się zagęszczać, przewierty sterowane wykonuje się na sucho. Do wspomagania oczyszczania otworu z urobku stosuje się sprężone powietrze.

Dostaje się ono do otworu przez specjalne dysze, w które wyposażane są poszerzacze. Do poszerzaczy sprężone powietrze doprowadza się przez żerdzie wiertnicze.

Podczas wbudowywania rurociągów o średnicach powyżej 250 mm stosuje się dodatkowo pneumatyczny młot poszerzający, a poprzez żerdzie wiertnicze podaje się mgłę wodną lub specjalną piankę w celu wspomożenia procesu usuwania urobku.

Czytaj więc na temat bezwykopowych metod budowy rurociągów:

Technologie bezwykopowe w branży wod-kan w Polsce

Metody bezwykopowej budowy rurociągów. Klasyfikacja i dobór metody.

Przeciski pneumatyczne oraz wbijanie rur stalowych w technologiach bezwykopowych.

Przeciski hydrauliczne w technologiach bezwykopowych

Mikrotunelowanie - bezwykopowa technologia budowy rurociągów.