Mikrotunelowanie - bezwykopowa technologia budowy rurociągów.

Bezwykopowe technologie budowy rurociągów podziemnych są przewidziane do stosowania w miastach, gdzie umożliwiają budowę podziemnej sieci infrastrukturalnej, w tym rurociągów wod-kan, bez zakłócania ruchu ulicznego. Pozwala to zapobiegać stratom wynikającym z przepałów, wypadków, stresu i uszkodzeń nieruchomości, powstającym na skutek blokowania dróg podczas robót ulicznych.

Autorką dostępnej w języku polskim klasyfikacji bezwykopowych metod budowy rurociągów podziemnych jest A. Zwierzchowska (Technologie bezwykopowej budowy sieci gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych, Kielce 2006). Autorka powołuje się na klasyfikację ISTT (International Society for Trenchless Technology – Międzynarodowe Stowarzyszenie Technologii Bezwykopowych), przyjętą za powszechnie obowiązującą na świecie.

Mikrotunelowanie to najbardziej zautomatyzowana metoda wbudowywania rurociągów. Polega na przecisku pneumatycznym rur przewodowych w ślad za umieszczonym na ich czele urządzeniem zwanym głowicą, które przeciskane drąży tunel (Rys. 8).

 
Rys. 8. Schemat przekroju przez urządzenie do mikrotunelowania: 1) tarcza wiertnicza, 2) zęby skrawające, 3) komora kruszenia, 4) wiertło ślimakowe, 5) dysza, 6) łożysko, 7) silnik, 8) siłownik hydrauliczny sterujący tarczą, 9) przenośnik ślimakowy, 10) elektroniczny odbiornik wiązki laserowej, 11) wiązka laserowa, 12) zespół zaworów

Głowica zazwyczaj jest trójczłonowa (Rys. 9). Czoło pierwszego członu stanowi tarcza urabiająca grunt, wyposażona we własny napęd. Wewnątrz pierwszego członu głowicy znajduje się także komora kruszenia.

Tarcza skrawa grunt, obracając się. Urobek ten dostaje się do środka głowicy, do komory kruszenia i stamtąd jest usuwany różnymi metodami, np. z zastosowaniem płuczki (przez przewody płuczkowe) lub przez przenośnik ślimakowy.

 
Rys. 9. Budowa rurociągu metodą mikrotunelowania

W miejscu połączenia pierwszego członu z drugim obwodowo rozmieszczone są co najmniej trzy siłowniki hydrauliczne, których odpowiednie wydłużanie i skracanie umożliwia sterowanie kierunkiem drążenia tunelu i wbudowywania rurociągu.

W drugim module znajduje się m.in. elektroniczny odbiornik wiązki laserowej. To element systemu kontroli kierunku wbudowywania rurociągu.

Teodolit laserowy umieszcza się w wykopie początkowym. Oś wbudowywanego rurociągu wyznaczana jest przez promień lasera, który przechodzi przez wbudowywany rurociąg i pada na tarczę celowniczą.

Współrzędne plamki lasera są odczytywane i przekazywane do stanowiska operatorskiego, gdzie podlegają komputerowemu przetworzeniu.

Wewnątrz wbudowywanego rurociągu prowadzonych jest wiele przewodów, m.in. przewody płuczkowe, zasilające, przewody transmisji danych, przewody transportujące urobek, kable zasilające, przewodu transmisji danych, przewody systemu smarowania, przewody hydrauliczne oraz inne.

Oprac. M. Lewandowska na podst. A. Zwierzchowska, Technologie bezwykopowej budowy sieci gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych, Kielce 2006

Czytaj więc na temat bezwykopowych metod budowy rurociągów:

Technologie bezwykopowe w branży wod-kan w Polsce

Metody bezwykopowej budowy rurociągów. Klasyfikacja i dobór metody.

Przeciski pneumatyczne oraz wbijanie rur stalowych w technologiach bezwykopowych.

Przewierty sterowane i wiercenia kierunkowe.

Przeciski hydrauliczne w technologiach bezwykopowych